Vandaag werden met heel veel mist wakker. Er was bijna niks te zien vanuit bed.
Maar beneden in het dorp was er geen mist, dus gingen we na het ontbijt een rondje door het oude gedeelte van Cistierna. Het ligt wat hoger tegen de bergen.
Tja, het is wat het is.
Het zijn opknappertjes,
je moet er even doorheen kijken.
Toen we aan de koffie zaten belde Martijn om te vragen waar we zaten, bij de rode stoeltjes, maar er bleken wel meer kroegen met rode stoeltjes te zijn, maar we werden toch gevonden.
We vertrokken naar Sabero naar
Het Staal- en Mijnmuseum is gevestigd in een oude hoogoven, een indrukwekkend gebouw.
Een lekker overzichtelijke tentoonstelling waar je met een uurtje doorheen bent. Precies goed!
Ze maakten er vroeger wel werk van! Daar kan de Tata Steel nog wat van opsteken, qua architectuur!
Het werd de hoogste tijd voor een drankje dus vertrokken we naar een leuk terras aan de Esla…voor het ijsvogeltje, de Martín Pescador.
Maar nee, het is niet gelukt het blauwe vogeltje te aanschouwen.
We zagen wel visjes, maar die hebben we opgegeten.
We werden vanmiddag in Cistierna verwacht. In Spanje eet je rond 3 uur in de middag de hoofdmaaltijd van de dag.
De dames waren al aan het koken. Er stond een extra grote pan op het vuur met rijst, groenten en kip.
Jammergenoeg geen foto’s van gemaakt.
Maar zo ongeveer moet je het voorstellen.
Een lange tafel in een grote tuin, veel eten en drinken.
We kregen zoveel opgeschept dat we bijna ploften!
Maar het was gezellig. Na het eten, (siësta, even rust, wat heen en weer kletsen in het Spaans, Engels en Nederlands , kiekjes laten zien enz.), kregen we het aanbod om nog ‘ even ‘ La Comparona op te rijden.
Over een verschrikkelijke kronkelweg bereikten we de top en stonden we ‘s avonds om 6 uur van het uitzicht te genieten.
Hieronder Toño en Martijn.
Jammer dat het zo bewolkt was, maar het was prachtig.
We waren helemaal alleen daar op die top, geweldig!
Je moet er niet aan denken dat je dat op de fiets moet doen zoals in de Vuelta.
Daar zijn ze nu nog steeds trots op en het is nog steeds een uitdaging voor de amateurfietsers.
Na genoten te hebben van het prachtige uitzicht en het ritje was het tijd om de familie gedag te zeggen en weer terug naar het hotel te gaan.
In de avond gingen we nog even gezellig naar de kroeg met de rode stoeltjes voor een drankje en een hapje met de jongelui. Dat is leuk, gewoon langs de weg, heel het dorp komt langs en Elena kent iedereen en daar krijgen wij dan uitleg over. B.v. Kinderen van nichten van nichten met verhalen over kinderen van nichten van nichten😂.
Ook moesten we nog uitleggen wat Wappies zijn, dus genoeg gespreksstof.
Het werd tijd om naar bed te gaan , morgen terug naar Bilbao Airport .
En dan naar onze huisjes …ook leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten